Το νέο καθεστώς του θεάτρου πήρε γρήγορες αποφάσεις για το καινούργιο ξεκίνηµα. Με το ρεπερτόριο του χειµώνα υποχρεωτικά περικοµµένο, δροµολογήθηκε σε νέα τροχιά, συvεχίζοvτας στη δεύτερη σκηνή του το έργο του Περέλη «Η µοναξιά των σκουληκιών», που είχε διακοπεί βίαια από τα γεγονότα. Καλός oιωνός για τη νεοελληνική δραµατουργική παραγωγή.
Η μοναξιά των σκουληκιών
«Η μοναξιά των σκουληκιών» [κριτική]
Σποραδικές απόπειρες του νεοελληνικού θεάτρου, να προσεγγίσει το κρυµµένο «αγροτικό δράµα», που κοιµάται µέσα στην πλειοψηφία των κατοίκων των αστικών κέντρων, υπήρξαν κατά καιρούς. Απέτυχαν, όµως, να δώσουν µια συνέχεια στο είδος, να δηµιουργήσουν παράδοση, πιστεύω, επειδή βρήκαν ισχυρή αντίσταση στο οµαδικό ασυνείδητο, αυτού του ιδιότυπου κράµατος που αποτελεί το µεσοαστικό ελληνικό στρώµα, ακριβώς επειδή το νωπό αγροτικό παρελθόν, αποτελεί γι’ αυτό το στρώµα, ένα είδος µισητού απωθηµένου, έναν καηµό, ή µια «ντροπή», που δεν ξεπλένεται µε τίποτα.
Νίκος Περέλης 